سلسله دروس مبانی اندیشه اسلامی 3 انسان شناسی

بعد از شناخت خدا و اوصاف او و جایگاه او در هستی این سؤال برای انسان پدید می آید که ویژگی های انسان به عنوان مهم ترین آفریده خدا چیست؟ آیا انسان فقط همین جسم مادی است یا غیر از این جسم مادی ساحت فرامادی هم دارد؟ هدف از خلقت انسان چه بوده است؟ سعادت و خوشبختی حقیقی انسان چیست و راه رسیدن به آن چگونه است؟ انسان چگونه می تواند این راه را بشناسد؟ در کتاب انسان شناسی به سؤالات فوق پاسخ داده می شود.

در این کتاب اثبات می شود که انسان محصور در عالم ماده نیست و ساحتی فرامادی دارد. ساحت فرامادی انسان در مقایسه با ساحت مادی، اصیل است و قوام بخش انسانیت او است. انسان سرشتی خاص دارد که در پرتو آن از شناخت ها و گرایش‍ها و توانایی هایی ذاتی و غیر اکتسابی برخوردار است. همین امور فطری هستند که مسیر تکامل او را میسر و حیاتش را معنادار می کنند. نفس مجرد و غیرمادی انسانی در عین ارتباط با بدن از آن بی نیاز است و می تواند بعد از مفارقت از بدن(مرگ)، به حیات خود ادامه دهد؛ بلکه حیات بعد از مرگ برای او امری ضروری است. انسان برای رسیدن به بینهایت آفریده شده است؛ یعنی حداکثر تقرب به کمال نامتناهی (خدا). او برای نیل به این سعادت حقیقی، علاوه بر راه های عادی شناخت (تعقل ،شهود و احساس)، نیازمند راهی فراعادی به نام وحی است. ضرورت وحی نیز ضرورت نبوت و معجزه و عصمت را در پی دارد؛ بنابراین سعادت حقیقی انسان جز در پرتو تعالیم دین راستین (اسلام) حاصل نمیشود.

سرفصل های این کتاب عبارتند از: کلیات/ ساحتهای وجودی انسان/ سرشت انسان/ حیات انسان پس از مرگ/ هدف آفرینش انسان/ نیاز انسان به راه سعادت و هدایت الهی/ آخرین هدایت الهی/ جامعیت و جاودانگی اسلام/ امامت.